Wat is de wereld toch cliche

Wat een za-li-ge avond heb ik toch gehad. Dit is een van de eerste keren dat ik letterlijk stilstond midden in de straat, omhoog keek - de sneeuw op m'n gezicht voelde dwarrelen en diep inhalerend kon genieten van de keuze die ik 2 jaar geleden heb gemaakt. Het heeft bijna 5 weken geduurd maar eindelijk dat gevoel van YES, wat is dit ontzettend vet.

Die straat was deze, en het huis waar je tegenaan kijkt moest ik zijn, vragen om
16-jarige Ben(jamin), hij verkoopt z'n laptop om te sparen voor een Skrillex concert in New York van de zomer. Komt goed uit, want ik kan wel een laptop gebruiken na dat shitding van Kya het begeeft. Godver, daar gaat weer $175, maar goed het moet maar. Beter dan niks. Godver. Moet ik aanbellen? Vind dit best wel awkward namelijk. Er komen in deze wijken geen sneeuwschuivers, ik sta hier tot aan m'n ellebogen in die kutsneeuw en m'n neus is een ijshouweel ondertussen. De laatste bus hierheen is al vertrokken dus ik zal waarschijnlijk een taxi moeten bellen om terug te gaan. Kuuuut, dit is vaag. Nouja, gaan met die banaan. Nee wacht, nog een snelle peuk. Geef me moed, rotding.

Ding Dong!

'Ben!...doorbell! Bring your laptop down!' roept een stem. Aha, ben tenminste aan het goede adres. Al snotterend recht ik m'n rug en kijk nonchalant de veranda op en neer -- typisch suburb gezin; wiegelstoel en een klein taffeltje. De rest van de wijk straalt nog van de kerstverlichting, tot het overdreven aan toe maar dit huis niet. Zeker buitenlanders, denk ik. Die doen nooit aan die din..

'Hi!', de heer des huizens opent de deur. Keurige meneer, geen negert of hindoe. 'Benjamin will be down in a minute, please come in!'. 'Please do take of your shoes though'.
Fuck, ik draag al 3 dagen dezelfde sokken, die meuren naar de dood van pirlala. Nouja, ik wil niet onbeleefd zijn dus hop op m'n knieen.
'Snowing again huh?', kijkend naar de centimeter witte laag op m'n zwarte jas. '-yeah', lach ik nerveus.
'Want something to drink?'
'-No I'm fine, thank you though. I should be on my way soon, I don't think my bus will wait for me'.
'Ok, well make yourself at home'.

Eventjes dacht ik aan m'n rukkie en een gulpie en Moby. mmmm...home.
Ben komt de trap af gestommeld. Je typische 16 jarige puisterige puber, niks nieuws voor mij.
'Hey man', 'here for the laptop, eh?'.
Nee voor je moeder, maar ik hou m'n mond. Ik knik en loop richting woonkamer.
Damn, die laptop ziet er goed uit. Waarom verkoopt deze knul deze badboy voor $175? Vast iets mis mee, kutjong. Ik laat me niet besodemieteren!
Na 10 minuten inspecteren kom ik tot de conclusie dat ik de lachende partij ben; hij weet vast niet dattie deze laptop voor minstens het dubbele had kunnen verkopen. Je moet inloggen met je vingerafdruk verdorie! Ik houd m'n mond maar en tel vlug $175 neer. 120 euro, een schijntje!

'So, what part of Europe are you from?' vraagt moeder. Een gemoedelijke vrouw, ongeveer 1.50 meter en geblondeerd haar, plus ditto neppe tieten. 'Your accent tells me Germany? Denmark?'
-'The Netherlands actually', antwoord ik lichtelijk verbaasd. Heb ik echt zo'n vervelend steenkolen accent?
'Ooooh Holland! My cousin married a dutch guy! You should meet my daughter!'. Wel godver, dit kon wel eens awkward gaan worden.
'Aaaamber!', krijst ze naar boven. 'Come meet our guest!'. Ik wil weggggg, de kou in met m'n laptop in m'n tas en een sigaret relaxed hangend op m'n verschraalde lippen. Foto's maken van deze wijk met kerstverlichting. Vind Frank vast ubervet, met deze brede straten 'n shit. Wegggg, fuck Amber.

Amber viel wel mee, een typische twenty-something met dezelfde neppe haren als Ma lief.
'So our guest lives in Sandy Hill, isn't that close to your Uni(versity)?' vraagt mom. -'it is.' zichtbaar ongeinteresseerd. Mooi zo. Slet.
'You should drive him back to the closest bus stop, it's no weather to walk all the way back there'. '-sure, whatever.'
Ik probeer nog beleefd nee te zeggen, ik vind het fijn buiten, ik haal het wel alleen (ik haat je dochter nu al, trut), maar voordat ik m'n mond kon openen: 'come on, handsome'. Nice!

Nog wat beleefdheden later en ik zit in de auto, vraag me af of ik nu doodga - er ligt verdikkeme 20 cm sneeuw op de weg. 10 minuten later en geklaag over jongere broertjes met hun tyfusmuziek en kutsneeuw en de zwervers downtown stap ik uit en loop ik een bezinestation in voor wat Cola en Beef Jerky. 'Net goed.' denk ik terwijl ik weer naar buiten loop voor een sigaret, richting bushalte.
Het begint weer te harder te sneeuwen. 'Ja dit is fantastisch', zeg ik hardop, zoalsWesley Sneijder zo poetisch zou zeggen.